YARIM DAKİKALIK DEPREM YARIM ASIRLIK BİR YARA AÇTI YÜREĞİMİZE…

Yarım dakikalık bir deprem yarım asırlık bir yara açtı yüreğimize…

Bu depremle nice canlarımızı gömdük.  Ancak ne var ki yetimlerimiz ve dullarımızla hayatımıza devam etmek zorundayız. Hayatın her türlü cilvesi biz insanlar içindir. Bize düşen ise bu hayatın her türlü cilvesine göğüs gerip onurumuzla dik duruşumu sağlamaktır. Deprem gibi felaketler canlarımızın ve mallarımızın yok olmasına sebep olsa da bizim sosyal bağlarımızı, birlik ve beraberliğimizi yok edecek hiçbir tabi felaket yeryüzüne gelmemiştir.

Gün, depremin açtığı çukurlara kötü huylarımızı, günahlarımızı, öfkelerimizi, düşmanlıklarımızı gömmenin günüdür. Gün, bu tür felaketler hepimizin başına gelebilir düşüncesiyle insanlık özeliğimizi öne alarak paylaşmanın, yardımlaşmanın, kaynaşmanın, dayanışmanın, anlaşmanın günüdür.

Ne hazin ki bu depremde kimileri canlarını mallarını kaybederek depremzede oldular. Bunların yürekleri yanık olduğundan gelen yardımlara dönüp bakmadılar bile. Yine kimileri depremden hiçbir zarar görmedikleri halde fırsatı ganimet bilerek hanzade, paşazade misali depremzade oldular.

Bu depremin en büyük özelliği depremle alakası olan herkesin gerçek kimliğini gerçek anlayışını ve gerçek şahsiyetini ortaya çıkarması oldu. Kimi duyarlı insanlar depremzede oldukları halde ellerindeki imkânları çevreleriyle paylaştı, kimileri de torbalarını doldurma telaşını yaşadı.

Karanlık çökünce bazı yarasalar ortada cirit atmaya başladı. Yine bu karanlıkta bazı gönül dostları yürekleriyle, elleriyle, dilleriyle bu karanlığa ışık oldular.

Kimileri bu ortamı terk edip kaçarken kimi yürekli insanlar buraya gelip dertlerimize çare olmaya çalıştılar. Kimileri yüreklerinin sesiyle yardım gönderirken, kimileri de sırf bu yardımlardan istifade için leş kargaları gibi buraya üşüşüp talana çalıştılar. Kimileri enkazlarda altın ve para ararken kimileri de buldukları ziynetleri sahiplerine ulaştırdılar.

Kimileri “ettiklerini buldular oh olsun” dedi, kimileri yardım paketi diye taş, sopa ve bayrak gönderdi. Zannettiler ki koca bir gül bahçesinde iki tane karganın sesi çıkıyor diye bu bahçede bülbül yok.

Oysa yürekleri kadar değerli o kadar insanımız aç ve uykusuz kalarak gece gündüz çalışıp ırk ve görüş ayrımı yapmadan omuz omuza kardeşçe insan olmanın görevini yerine getirdiler.

Hiç kimse alması gereken dersi almadan bu depremi unutmaya çalışmasın. Bu depremden öğreneceğimiz çok şeyler var. Bu depremle tefekkür edebilmeliyiz. Malımızın, gücümüzün bizi korumadığını ve koruyamayacağını bir kara daha anlamalıyız.

Sağ kalanlar listesinde olduğumuzdan bundan sonraki ömrümüzün bize Allah’ın bir hediyesi olduğunu düşünerek şükürlerde bulunmalıyız. Bundan sonraki hayatımızda dünyanın neresinde yaşarsak yaşayalım her an yeni bir depremle ölebileceğimizi veya sevdiklerimizi kaybedebileceğimizi hesaplayarak yaşayalım.

Rum suresinin 41. ayetindeki: “(Allah’ın emir ve yasaklarını umursamaz halde günah işleyen şu) insanların kendi elleriyle işledikleri (kötü davranışlar) yüzünden karada ve denizde düzen bozuldu. İnsanlar doğru yola geri dönsünler diye Allah bunların bir kısmını tattırıyor” ayetini lütfen biraz daha anlamaya çalışalım.

Peygamberimizin (s.a.v): “Allah’a yemin ederim ki ya iyiliği emreder kötülükten men dersiniz ya da Allah-u Teâlâ size azap gönderir. Allah’a yalvarırısınız ancak bu sefer duanız kabul edilmez” [1] sözlerinin bugün ne kadar manidar olduğuna bir kez daha bakalım.

Deprem gibi felaketler insanların ölümüne sebep olabilir ancak inanlığı öldürmemelidir. İnsan ölümlüdür ancak insanlık ölümsüz olmalıdır.

Zor şartlarda olsa bile onur ve şerefleriyle başları dik durmayı başaranlar, üç beş kuruşluk menfaat için eğilmeyenler, Allah’ın on kula gönderdiği on pulun onunu on kula pay edenler, doğru düşünenler, doğru yaşayanlar bu yollarda ölseler bile dik duruşlarını bozmamış olurlar.

Ölünün kolundaki bileziğe, parmağındaki yüzüğe bile göz diken, felaketi nimet sayan insan müsveddeleri belki çok paraya sahip olabilirler ancak paraları onları asla mutlu etmeyecektir. Ölümlerinde ise utanç ve pişmanlıklarıyla ahirete göçeceklerdir.

Canlarımızı toprağa gömsek de, ciğerimiz yansa da yüreklerimizi diri tutmalıyız. Irkımız, rengimiz, dilimiz, dinimiz ne olursa olsun insanlık paydasında aynı çatının altında yaşıyoruz. Bu durumu zahmete değil rahmete çevirmek bizlerin elindedir. 

İnsan neyi düşünüyor, neyle uğraşıyor, mesaisini nerede harcıyorsa, neyi istiyor ve ne yapıyorsa bütün bu uğraşlarıyla kendi değerini ortaya koyuyordur.

İnsanlara fayda sağlayan, insanlığı ayakta tutmaya çalışan, başkalarının derdini kendine dert sayan insanlar düşünceleri kadar değerlidirler.

Küçücük menfaatler için insanlığını unutanlara gelince kim ne için uğraşıyorsa kendi değerinin ne olduğunu ortaya koyuyordur.

Temenni ederim ki yüce Allah bu tür felaketlerle bizleri dönmemiz gereken yöne dönmemizi sağlasın. Bu felaketi rahmete çevirerek sabrımızı artırsın.

 Hasan ORTAKAYA